home ย้อนกลับ อ่านหน้าต่อไป
๑๐
เหมวันต์จ้องหน้าเธอนิ่งอยู่ เขาไม่ยอมเชื่อคำพูดของเดือนไฉไล แต่คำพูดของเธอก็ทำให้เขาอดหวั่นไหวไม่ได้
ใครจะไปทนรักผู้ชายแก่ๆรุ่นปู่รุ่นทวดอย่างคุณ คุณคิดจริงๆหรือว่าฟ้ารุ่งจะรักคุณ เขาแค่ทำตามแผนการที่พ่อกับพี่ชายฉันช่วยกันคิดขึ้นมา จะบอกความจริงให้ก็ได้ ที่ฟ้ารุ่งไปอยู่ที่นั่นน่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญหรอก แต่มันเป็นแผนการของพวกคุณพ่อที่จะส่งฟ้ารุ่งไปพบกับคุณเองต่างหากล่ะ
ชายหนุ่มหน้าซีดไปหมด เขารู้สึกกำลังตกลงไปสู่ความมืดมิดที่ยากจะหยั่งถึง
เขานึกขึ้นได้ว่า หลังจากได้เจอกับพวกชาติชายไม่นาน ฟ้ารุ่งก็มาปรากฎตัวตรงหน้าเขา เรื่องมันดูประจวบเหมาะเกินไปจริงๆ แสดงว่าที่เดือนไฉไลพูดมาคงจะเป็นความจริงแน่นอน
เดือนไฉไลยังพูดไม่หมด
ฟ้ารุ่งยอมทิ้งพี่ชายฉันมาแต่งงานกับคุณ นั่นก็เพราะตัวเขาเองก็อยากจะได้สูตรยานั่นเหมือนกัน ที่สำคัญมันเป็นเพราะพี่ชายฉันเป็นคนขอร้องให้เขาทำแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะสูตรยา คิดหรือว่าใครจะยอมส่งคนรักของตัวเองให้กับผู้ชายแก่ๆที่ทั้งโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างคุณกัน คุณมันโง่มากที่ยอมไปให้เขาหลอกเอา คุณเหมวันต์
พอได้แล้ว! ชาติชายตะโกนออกมา
ทุกคนหันไปจ้องเขาเป็นตาเดียว
ฉันขอประกาศตรงนี้เลยว่า เดือนไฉไลไม่ใช่ลูกของฉันอีกต่อไป แกจะไปตายที่ไหนก็เรื่องของแก ต่อไปอย่ามาเรียกฉันเป็นพ่อของแกอีก
แต่เดือนไฉไลกลับไม่มีทีท่าสะทกสะท้าน เธอเองก็ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาแต่แรกแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้
หญิงสาวเชิดหน้าอย่างถือดี ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากสถานที่จัดงานนั้นอย่างสง่าผ่าเผย เพราะครั้งนี้เธอกลายเป็นผู้ชนะ
ดาวฉายมีอาการกระวนกระวาย จนบิดาหันมาจ้องเธอเขม็งด้วยอีกคน สายตาดูแข็งกร้าวกว่าทุกครั้ง
ดาวเปล่านะคะ พี่เดือนบังคับให้ดาวมาด้วย เธอกลัวบิดาจะตัดชื่อเธอออกไปอีกคน
ยังไม่รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้ออีก ดาราเอ็ดลูกสาวคนเล็ก รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
ดาวฉายรีบร้อนออกจากงานไปโดยเร็ว
ส่วนคนอื่นๆเริ่มขยับตัวกันบ้าง มีคนรีบเข้ามาถามชาติชายว่า เรื่องที่ลูกสาวคนโตของเขาพูดออกมาทั้งหมดนั้นจริงเท็จสักแค่ไหน
ชาติชายพยายามจะแก้ตัวว่าไม่จริง แต่หน้าของเขาแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด เพราะคำพูดของเขาดูจะเชื่อถือไม่ได้แล้ว
ผู้จัดการโรงแรมขยับเข้ามายืนค้อมตัวใกล้ๆเหมวันต์
คุณเหมวันต์ จะให้ทำยังไงต่อไปครับ? เขาถามด้วยท่าทางดูอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะชายหนุ่มมีท่าทางดูแปลกๆอยู่
แล้วแต่พวกคุณเถอะ ตอนนี้ผมอยากจะกลับบ้าน
เขาลุกขึ้นยืน ท่าทางตอนนี้เหมือนกับคนแก่อายุแปดสิบปีอย่างเห็นได้ชัด
คุณเหมวันต์ ฟ้ารุ่งเรียกชื่อเขา
แต่เหมวันต์ไม่ทำท่าได้ยิน เขาเดินตัวกระปลกกระเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงออกไปเงียบๆ
ฟ้ารุ่งอยากจะรีบตามไปอธิบาย แต่เธอเองก็หาคำแก้ตัวที่ดีๆไม่ได้ เพราะเรื่องที่เดือนไฉไลพูดมานั้น มีมูลความจริงอยู่ไม่น้อย
ภัทรพลรีบปราดเข้าไปหาฟ้ารุ่งด้วยความห่วงใย
ฟ้า เรากลับกันเถอะ
หญิงสาวหันกลับไปอย่างงงๆ
กลับไปไหนคะ? ฟ้าแต่งงานกับเขาแล้ว เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ
กลับบ้านของเราเถอะ ทุกอย่างจบลงแล้วนะ ต่อไปฟ้าก็ไม่จำเป็นต้องฝืนทนอยู่กับเขาก็ได้ แล้วพี่จะช่วยจัดการเรื่องหย่าให้เอง
ฟ้ารุ่งไม่อยากเชื่อ นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ
ยังไม่ทันจะได้เข้าเรือนหอ ก็ต้องมาพูดเรื่องหย่าแล้วหรือ
ภัท เดี๋ยวพ่อกับแม่จะกลับกันไปก่อน แกเองก็รีบพายายฟ้ากลับบ้านด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย? เสียงชาติชายบอกกับพวกเขา ขณะที่พยายามจูงมือภรรยาแหวกฝูงชนออกไปโดยเร็ว
ฟ้า มาทางนี้ ภัทรพลเห็นท่าไม่ค่อยดีนัก เพราะคนส่วนใหญ่อยากจะรู้เรื่องกันนักหนา
เขารีบพาหญิงสาวออกมาตรงบริเวณที่ปลอดภัยที่สุด
เหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเองก็พยายามเข้ามาช่วยคุ้มกันสองสามีภรรยาให้ออกจากงานอย่างปลอดภัย
กว่าชาติชายกับดาราจะขึ้นรถของตนได้ก็ลำบากแทบแย่เหมือนกัน เพราะทุกคนดูจะไม่ค่อยอยากปล่อยตัวพวกเขา
ให้ตายสิ ตื๊อกันอยู่ได้ สงสัยอยากจะได้สูตรยาเหมือนกันล่ะสิ ชาติชายบ่นเสียงรำคาญ ขณะที่รถเคลื่อนตัวออกมาจากงาน
แล้วสูตรยาปลอดภัยดีหรือเปล่าคะ? ดาราเป็นห่วงเรื่องนี้มาก
แน่นอนอยู่แล้ว ใครจะยอมปล่อยให้หายไปล่ะ ชายกลางคนตอบยิ้มๆ
แต่ดารายังห่วงเรื่องเหมวันต์อยู่
เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ถ้าเขาคิดจะมาทวงของคืน คุณจะทำยังไง? ดาราถาม
อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ใครจะยอมคาย เป็นตายร้ายดียังไง ผมก็จะรักษามันไว้สุดชีวิต นายเหมวันต์ก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเอามันคืน ชาติชายพูดอย่างคนเห็นแก่ตัวจนเห็นได้ชัด
ดาราก็พลอยยิ้ม เธอเองก็ไม่ยอมให้คืนเด็ดขาด
แล้วเรื่องของฟ้ารุ่งกับคุณเหมวันต์ คุณจะเอายังไง?
ชาติชายแทบไม่ต้องคิดอะไรมาก
ก็ให้หย่ากันก็จบเรื่อง ไงๆเราก็ได้สูตรยามาแล้ว ผมก็หมดธุระส่วนตัวกับหมอนั่น ผมไม่ส่งฟ้ารุ่งให้กับคนแก่รุ่นปู่ทวดหรอกน่า
คุณคิดจะเก็บไว้เองล่ะซี ดาราพูดเหมือนรู้ทัน
ไม่เอาน่าคุณ อย่าหึงไม่เข้าเรื่องเลย ยายฟ้ามันเด็กจะตาย ผมก็แค่สงสารเขาที่กำพร้าพ่อแม่เท่านั้น
ให้มันจริงเถอะ ดาราไม่ค่อยเชื่อน้ำยา
ชาติชายไม่สนใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคิดอะไรกับฟ้ารุ่งเลย แต่เขารู้ว่าภัทรพลเองก็ชอบๆฟ้ารุ่งอยู่ เขาไม่อยากจะต้องเป็นศัตรูกับชายหนุ่มทีหลัง
ผู้หญิงอื่นยังมีอีกแยะ ไม่จำเป็นต้องเป็นฟ้ารุ่งก็ได้
ชาติชายกับดารามัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย จนเกือบจะไม่ทันสังเกตว่ารถได้เลี้ยวผิดทางเสียแล้ว
เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่ทางไปบ้านนี่ ชาติชายนึกสังหรณ์ขึ้นมา
ทางลัดครับ ท่าน คนขับรถบอก
ทางลัดเรอะ นี่แกคิดว่าฉันโง่นักรึไง? ถอยรถกลับไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะไล่แกออก
แต่แทนที่คนขับจะถอยรถ เขายังคงขับต่อไป
คุณคะ ดาราหน้าซีดด้วยความกลัว
จอดรถเดี๋ยวนี้! ชาติชายลุกไปข้างหน้า
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นอีกฝ่ายชักปืนออกมา
นั่งดีๆครับ อย่าให้ผมต้องมีโมโหขึ้นมา
ชาติชายจึงกลับไปนั่งลงตามเดิม
แกต้องการอะไร? ชาติชายถาม
ไม่น่าถาม ผมก็อยากจะได้สูตรยาอมตะที่ท่านมีอยู่น่ะสิครับ คนขับรถตอบ
ชาติชายหัวเราะทันที
น้ำหน้าคนขับรถอย่างแก...จะเอาสูตรยาไปทำไม แกคิดว่าการมีชีวิตนิรันดร์มันเป็นเรื่องง่ายๆเรอะ โดยเฉพาะคนจนๆสมองขี้เรื่อยอย่างแกน่ะ แกอยากเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในแผ่นดินรึไง จะตายก็ไม่ได้ อยู่ก็ไม่ได้อีก
จริงของท่าน คนจนๆอย่างผมเอาสูตรยาไปมันก็เท่านั้นแหละนะ ถ้าจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างลำเค็ญไปชั่วฟ้าดินสลาย สู้ตายไปตอนนี้...ยังมีความสุขมากกว่าอีก
ในเมื่อแกคิดได้อย่างงั้นแล้ว แกยังคิดจะเอาสูตรยาไปอีกทำไม ชาติชายถาม
ผมไม่ได้อยากได้สูตรยาเอง แต่มีคนจ้างผมมา เขาว่าถ้าผมขโมยสูตรยาจากท่านมาได้ เขาจะให้เงินผมสิบล้านบาท
ชาติชายนิ่งเงียบกริบ
สูตรยาอะไรนั่นน่ะ ผมไม่เอาหรอก ผมอยากจะได้เงินมากกว่า ผมเองก็อยากจะเป็นเศรษฐีเหมือนกับท่าน เพราะงั้นท่านกรุณาส่งสูตรยามาให้ผมเสียดีๆ อย่าทำให้ผมต้องฆ่าท่านเลย
คุณคะ ให้สูตรยาเขาไปเถอะ ดาราพูดด้วยความกลัวตายเป็นอย่างมาก
คุณนายตัดสินใจถูกแล้วครับ รักษาชีวิตไว้ดีกว่า แล้วใช่ว่าท่านจะหมดโอกาสได้เป็นอมตะเสียที่ไหน ก็คุณเหมวันต์น่ะเป็นหลานเขยของท่านเองไม่ใช่เหรอ? ถ้าท่านขอร้องหน่อย เขาต้องยอมใจอ่อนมอบสูตรยาให้อีกแน่ๆ คนขับรถพูด
จริงของแก รักษาชีวิตไว้ก่อนดีกว่า ชาติชายจำต้องยอมไปก่อน
เขาหยิบซองที่จดสูตรยาออกมา แล้วยื่นไปข้างหน้า
คนขับรถรีบจอดรถเข้าข้างทาง และหยิบซองนั้นมาเก็บไว้ในตัวเสื้อด้านใน
เขารีบร้อนเปิดประตูรถลงไป เพื่อจะได้หารถกลับไปยังสถานที่นัดแนะไว้
แต่ทันใดก็มีรถมอเตอร์ไซค์พุ่งแฉลบเข้ามาจอด
ชาติชายกอดดาราไว้แน่น เฝ้าดูเหตุการณ์ข้างนอก
ส่งสูตรยามา! ถ้าไม่อยากตาย ชายสองคนที่ขับมอเตอร์ไซค์จ้องปืนมายังคนขับรถ
อะไรกัน? นี่มันไม่ใช่แบบที่ตกลงกันไว้นี่ คนขับรถไม่เข้าใจ
แต่ก่อนที่ใครจะทันทำอะไร ก็มีเสียงปืนดังเปรี้ยงขึ้นมาเสียก่อน
คนขับรถลงไปนอนกองกับพื้นเป็นคนแรก
หลังจากนั้นก็มีเสียงปืนตามมาอีกหลายนัด ดูเหมือนจะมากันหลายพรรคหลายพวก เล่นยิงนัวเนียกันไปหมดจนแทบไม่รู้ใครเป็นใครบ้าง เพราะทุกคนต่างก็อยากจะได้สูตรยาอมตะไว้เองกันทั้งนั้น
ชาติชายรีบปีนข้ามเบาะนั่งเพื่อย้ายตัวเองมาประจำที่คนขับโดยเร็ว
มีลูกปืนหลงมายิงทะลุกระจกหน้าต่าง เฉียดใบหูเขาไปแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง
ดาราร้องกรี๊ดด้วยความกลัว
แต่ชาติชายพยายามตั้งสติไว้ แล้วรีบขับรถหนีมา ใครจะเป็นคนได้สูตรยาก็ช่าง ตอนนี้เขาขอรักษาชีวิตก่อนดีกว่า
ทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ นี่ถ้าเดือนไฉไลไม่ไปปรากฎตัวกลางงาน แล้วป่าวประกาศให้คนเขารู้กันหมดทั้งเมือง เขาก็คงไม่ต้องเดือดร้อนขนาดนี้แล้ว
เขาเสียดายสูตรยาอมตะมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องแบบนี้ ขอเพียงมีชีวิตอยู่ เขาจะให้ฟ้ารุ่งไปเอาสูตรยามาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว
ดังนั้นเขาจึงรีบขับรถกลับบ้าน โดยไม่คิดจะย้อนกลับไปยังสถานที่เกิดเหตุ
ภัทรพลจอดรถของตนตรงหน้าตัวตึก ฟ้ารุ่งเปิดประตูลงไปโดยไม่พูดอะไร
เดี๋ยว ฟ้า เขาเรียกหญิงสาว
ฟ้ารุ่งหันกลับมามอง
ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา
ฟ้า พี่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันกะทันหัน ฟ้าคงจะตกใจซีนะ แต่พี่สัญญาว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยแน่
เขายื่นมือมาจับมือเธอไว้เหมือนปลอบนิดๆ
พอมาถึงตอนนี้แล้ว พี่กลับรู้สึกโล่งใจ สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ฟ้าหมดพันธะกับเขาได้เสียที
ฟ้ารุ่งพูดไม่ออก เธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอกำลังรู้สึกแย่จนบอกไม่ถูกแล้ว
ภัทรพลยกมือของเธอขึ้นมาเพื่อจุมพิตเบาๆ
พี่เคยบอกฟ้าแล้วใช่มั้ย? ว่าพี่รักฟ้า
ฟ้า... เธออ้ำอึ้ง รู้สึกกลืนไม่เข้า คายไม่ออก
พี่จึงอยากจะรู้ใจจริงของฟ้า ว่าคิดยังไงกับพี่
หญิงสาวได้แต่นิ่งอึ้ง
ฟ้าช่วยตอบพี่ให้หายข้องใจหน่อยได้ไหม? ชายหนุ่มถาม
ฟ้ารุ่งคิดว่า ไม่ตอบตอนนี้ วันหน้าก็คงต้องหาคำตอบให้เขาอยู่ดี
เธอกำลังคิดว่าจะตอบอย่างไร เมื่อจู่ๆพวกเขาก็ได้เห็นรถของชาติชายที่ขับเข้ามาเร็วอย่างน่ากลัวมาก
หนุ่มสาวพากันงุนงงเป็นอย่างมาก แต่พวกเขาก็สังเกตเห็นว่าสภาพรถเหมือนไปประสบอุบัติเหตุอะไรสักอย่างมา
คุณพ่อ คุณแม่ ภัทรพลรีบปราดเข้าไปช่วยเปิดประตูที่นั่งตอนหลัง
ดาราแทบจะลงไปนั่งแผละกับพื้นคอนกรีต
เกิดอะไรขึ้นครับ คุณแม่? ภัทรพลช่วยประคองร่างเธอให้ยืนขึ้น
ภัท แม่กลัวจนแทบหัวใจหยุดเต้น ดารากอดเขาไว้แน่นด้วยความกลัวจับจิตอย่างเห็นได้ชัด
ชาติชายเปิดประตูลงมา สีหน้าเขาดูซีดอยู่เหมือนกัน
นี่มันเรื่องอะไรกันครับ? ภัทรพลหันไปถามบิดา
เข้าบ้านก่อน เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง
เมื่อชาติชายว่าเช่นนั้น ทุกคนก็พากันเดินเข้าบ้านไป
ฟ้ารุ่งยกน้ำหวานเย็นๆมาบริการให้กับทุกคน เธอดูท่าทางของชาติชายกับดาราแล้ว ทั้งสองคงจะเหนื่อยพอดู
ดารามีท่าทางดูหายตกใจแล้ว ตอนนี้กลับมานั่งนึกเสียดายสูตรยาขึ้นมาทันที
เจ็บใจจริงๆ ทำไมเรื่องถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย? สูตรยาก็ถูกคนอื่นเอาไปแล้ว ชีวิตก็ต้องเกือบเอาไปทิ้งอีก ดาราพูดด้วยความหัวเสียเป็นอย่างมาก
คนที่บอกให้ผมรีบส่งสูตรยาให้กับมัน ก็คือคุณเองนะ ชาติชายกลับว่าเธอ
แหม...ก็ตอนนั้นสถานการณ์มันคับขัน ถ้าไม่ส่งสูตรยาไป เราก็ตายกันพอดี ดาราพูดแก้ตัว
ภัทรพลกับฟ้ารุ่งต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น
"เรื่องทั้งหมดก็เพราะเดือนไฉไลแหละตัวดี ดันไปป่าวประกาศให้คนเขารู้กันทั่วงาน" ชาติชายพูดอย่างมีโมโห
"นี่คุณคิดจะโทษลูกหรือคะ?" ดาราอดปกป้องลูกไม่ได้
"คุณไม่ต้องมาแก้ตัวให้ยายเดือนอีกเลยนะ แล้วผมก็ขอยื่นคำขาด จะไม่ให้นังลูกทรพีกลับเข้าบ้านอีก คุณเองก็ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกเด็ดขาดด้วย"
ดาราได้แต่นิ่ง เพราะรู้สึกหนนี้ชาติชายดูจะเอาจริง
แล้วทีนี้จะเอาไงครับ คุณพ่อ? ภัทรพลถาม เพราะไม่คิดว่าชาติชายจะยอมล้มเลิกแค่นี้แน่
ชาติชายหันไปมองฟ้ารุ่ง คนอื่นๆก็มองตาม
สายตาของดาราเต็มไปด้วยความหวัง
ไม่เป็นไร เรายังมียายฟ้าอยู่ทั้งคน ชาติชายพูดยิ้มๆ
แต่คุณพ่อครับ นายเหมวันต์นั่นก็รู้ความจริงหมดแล้ว ยังคิดว่าเขาจะเต็มใจยอมรับยายฟ้าได้อีกหรือครับ? ภัทรพลรีบค้าน เพราะเขาไม่อยากจะส่งเธอไปให้คนอื่นอีกแล้ว
พูดอะไรอย่างงั้น ยายฟ้าเป็นเมียของเขานะ เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วย อย่าลืมสิ พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันไปแล้ว ไงๆผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน ชาติชายกลับพูดเช่นนั้น
แต่ฟ้ารุ่งส่ายหน้า
ไม่ค่ะ คุณลุง ฟ้าไม่ไป
พูดอะไรบ้าๆ แกอยากเจ็บตัวหรือไง? ดาราตะคอกใส่
ดารา... ชาติชายเรียกเธอให้รู้ตัว
ดารารู้สึกตัว ก็รีบปั้นหน้ายิ้มกับฟ้ารุ่ง
ป้าไม่ได้หมายความอย่างงั้น ป้าแค่คิดว่า ผัวเมียกันก็ควรอยู่ด้วยกัน ฟ้าควรกลับไปหาเขาดีกว่านะ เดี๋ยวป้าจะให้ตาภัทขับรถพาไปส่งบ้านเอง
ฟ้ารุ่งมองหน้าเธอ
แต่ฟ้าไม่อยากต้องเป็นเครื่องมือแบบนั้น คุณเหมวันต์เองก็คงไม่ต้องการฟ้าอีกแล้ว
ใช่ครับ คุณพ่อ ผมว่าเรื่องมันน่าจะจบลงไปได้เสียที เราเลิกใช้ฟ้ารุ่งทำเรื่องแบบนี้เถอะครับ ภัทรพลรีบพูด
ชาติชายกลับหันหน้ามาถลึงตาใส่
นี่ไม่ใช่เวลามาพูดแบบนั้น แทนที่จะช่วยๆกันคิดหาวิธีให้ยายฟ้ากับคุณเหมวันต์คืนดีกัน กลับมาพูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้ แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าแกคิดอะไรอยู่ แกตัดใจจากเรื่องของฟ้ารุ่งไปได้แล้ว เพราะฟ้ารุ่งเป็นของคุณเหมวันต์ ไม่ใช่แก
ภัทรพลหน้าซีดไปถนัด ไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้
เขาคิดว่าจะจบเรื่องแล้วเสียอีก แต่กลายเป็นว่า ตอนนี้ชาติชายจะส่งตัวฟ้ารุ่งไปให้เหมวันต์เพื่อขอสูตรยาใหม่อีกครั้ง
หรือว่าเขากับฟ้ารุ่งจะไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆ ถึงได้ต้องมาแคล้วคลาดกันแบบนี้อยู่เรื่อย
แต่เขาก็ไม่อยากต้องส่งฟ้ารุ่งให้กับผู้ชายดึกดำบรรพ์คนนั้นเลย จะว่าไปทั้งคู่ไม่เห็นจะเหมาะสมกันสักนิด ผู้ชายอายุตั้งแปดสิบปี ส่วนผู้หญิงเพิ่งจะอายุยี่สิบปีเท่านั้น
ที่เดือนไฉไลด่าว่าเหมวันต์เป็นโคแก่ที่ริอ่านเล็มหญ้าอ่อนนั้น เธอไม่ได้พูดเกินจริงเลย
ชาติชายหันไปทางดาราที่นั่งอยู่
เดี๋ยวคุณก็ขึ้นไปช่วยยายฟ้าจัดเก็บกระเป๋าเถอะ จะได้ให้เจ้าภัทมันขับรถพาไปส่งบ้านคุณเหมวันต์ รีบๆหน่อย ก่อนที่จะมืดค่ำเสียก่อน
ดาราเข้าใจ รีบขึ้นชั้นบนไปที่ห้องฟ้ารุ่งเพื่อช่วยเธอเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า
ฟ้ารุ่งได้แต่ยืนหน้าถอดสี เพราะรู้ตัวว่าไม่สามารถจะทัดทานลุงกับป้าของเธอได้อีก
คุณเหมวันต์ อย่าดื่มอีกเลยครับ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพหมด ระเด่นเตือนเขาด้วยท่าทางเหมือนเป็นห่วงเป็นใย
เหมวันต์หันมามองเขา
ฉันคงดูไม่เหมาะสินะ แก่จนป่านนี้แล้ว ยังจะมานั่งดื่มเหล้าอย่างคนอกหักอีก
ระเด่นอึ้งไปเล็กน้อย
แต่คุณเหมวันต์ดูไม่แก่นี่ครับ รูปร่างหน้าตาคุณยังคงดูเหมือนคนอายุเพิ่งสามสิบปีเท่านั้น ระเด่นพูด
แต่อายุจริงปาเข้าไปแปดสิบปีแล้ว จริงๆฉันมันก็แค่โคแก่ที่ริจะกินหญ้าอ่อนๆ เหมวันต์สมน้ำหน้าตัวเองที่ทำตัวให้เด็กรุ่นหลังอย่างเดือนไฉไลด่าเอาได้เจ็บถึงเพียงนี้
อย่าคิดมากเลยครับ ระเด่นถอนใจเล็กน้อย เขาคิดว่าถ้ารามิลอยู่ด้วยก็ดี แต่ไม่รู้เด็กหนุ่มหายไปไหน ป่านนี้ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น นี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย
เขาได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน คิดว่าเด็กหนุ่มคงจะกลับมาแล้ว
ผมไปเปิดประตูเองครับ ระเด่นรีบพูด
เหมวันต์ไม่สนใจ ยังคงนั่งจิบเหล้าต่อไปอีก เขาอยากจะดื่มให้เมาหัวราน้ำไปเลย
น้ำตาของเขาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาใช้หลังมือยกขึ้นเช็ดออก
ป่านนี้คนทั้งเมืองคงจะพากันหัวเราะเยาะเขา เห็นเป็นเรื่องตลกไปแล้ว
เหมวันต์ไม่รู้ตัวว่า เธอมายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาจ้องเธออย่างไม่เชื่อตา เพราะคิดว่าคงเป็นแค่ภาพหลอน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วว่าเธอจะกลับมาหาเขา
คุณเหมวันต์... เธอเรียกเขา
ชายหนุ่มได้สติ รีบผุดลุกขึ้น
ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? คุณน่าจะกลับไปอยู่บ้านของคุณมากกว่าไม่ใช่เหรอ? ชายหนุ่มรีบหันหลังให้ สภาพของเขาตอนนี้มันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่
คุณลุงให้ฉันมาเองค่ะ ท่านบอกว่า ฉันกับคุณเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง ดังนั้นฉันต้องมาอยู่ที่นี่
เหมวันต์แทบไม่อยากเชื่อ
ตอนนี้เขาเองก็ได้สูตรยาอมตะไปอย่างที่เขาต้องการแล้วนี่ ผมยังจะมีค่าอะไรให้เขากอบโกยได้อีก คุณบอกความจริงมาดีกว่า อย่ามาหลอกผมอีกเลยได้ไหม? พวกคุณต้องการอะไรกันแน่?
ฟ้ารุ่งอยากจะร้องไห้จริงๆ
คุณลุงต้องการสูตรยาค่ะ ฟ้ารุ่งบอก
สูตรยา? ก็ผมให้ไปแล้วนี่ เหมวันต์ไม่เข้าใจว่าชาติชายจะอยากได้สูตรยาไปมากกว่านี้ทำไมอีก
มันหายไปแล้วค่ะ มีคนแย่งเอาไป เพราะงั้น...
เหมวันต์หัวเราะ
งี้นี่เอง มิน่าล่ะ ผมเข้าใจแล้ว นี่พวกคุณคิดจริงๆหรือว่า เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ผมจะยังอยากให้สูตรยากับพวกคุณอยู่อีกงั้นเหรอ พวกคุณเห็นผมมันงั่งมากซีนะ
ฟ้ารุ่งคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
เปล่าค่ะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น คุณจะเชื่อไม่เชื่อก็ได้ค่ะ แต่ฉันพูดด้วยความสัตย์จริง ฉันขอสาบาน
เหมวันต์น้ำตาไหลออกมาอีก
ขอร้องล่ะ ฟ้ารุ่ง อย่าทำให้ผมต้องเจ็บปวดยิ่งไปกว่านี้อีกเลย อย่ามาหลอกผมด้วยถ้อยคำหวานๆที่ซ่อนยาพิษร้ายนี้อีกเลย ผมเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ตอนนี้ทุกคนคงจะพากันหัวเราะสมน้ำหน้าผม แก่แล้วยังไม่เจียมตัว ริจะไปรักเด็กรุ่นลูกรุ่นหลาน
ฟ้ารุ่งพลอยน้ำตาไหลออกมาด้วย
ฉันไม่ได้ตั้งใจอยากจะให้คุณเจ็บปวดนะคะ แล้วฉันไม่เคยเห็นว่าคุณเป็นคนแก่ ฉันพูดความจริงนะคะ ฉันควรจะทำยังไง...คุณถึงจะยอมเชื่อ ฉันรักคุณจริงๆนะคะ คุณเหมวันต์
พอเถอะ ฟ้ารุ่ง อย่าพูดอีกต่อไปเลย
คุณเหม...
ฟ้ารุ่งเดินเข้าไปกอดตัวเขาจากด้านหลัง
หญิงสาวน้ำตาไหลรินลงมา เจ็บปวดใจไม่แพ้เขา
ภัทรพลยืนดูอยู่ข้างนอกห้อง มองจากทางประตูเข้ามา เขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่า คงจะต้องเสียฟ้ารุ่งไปให้กับชายผู้นี้ ก่อนหน้านี้เขาควรจะนึกสังหรณ์ใจบ้าง แต่เขาเอาแต่หลอกตัวเองเรื่อยมาว่าฟ้ารุ่งรักเขา
คนที่ฟ้ารุ่งรักก็คือเหมวันต์ เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายคนนี้แก่กว่าเธอมากเหลือเกิน
ชายหนุ่มได้แต่ยอมรับความจริงนี้ เขาคงไม่มีวันจะเอาชนะใจของฟ้ารุ่งได้อีกแล้ว เพราะหัวใจของฟ้ารุ่งได้มอบให้กับเหมวันต์ไปจนหมด
เขาเดินกลับออกมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน คิดว่าคงไม่จำเป็นต้องพาเธอกลับมาก็ได้ ตอนนี้เหมวันต์อาจจะยังไม่รับรู้ความจริงนี้ แต่สักวันเขาก็คงจะเข้าใจได้เอง
ภัทรพลคิดแล้วก็สตาร์ทรถ แล้วจึงขับจากมา
home ย้อนกลับ อ่านหน้าต่อไป
|