home ย้อนกลับ อ่านหน้าต่อไป
๖
เหมวันต์ผงะ เมื่อได้ยินเดือนไฉไลพูด
หมายความว่ายังไงหรือครับ? เขาหันไปถามเธอ
เดือนไฉไลยิ้มหวานให้กับเขา
น้องสาวฉันคนนี้มีนิสัยแปลกๆค่ะ เห็นผู้ชายหน่อยเป็นไม่ได้ ต้องรีบไล่ตามจับ เขาชอบเที่ยวบอกคนอื่นๆว่า ตัวเองเป็นลูกกำพร้า ต้องไปอยู่กับญาติใจร้าย แล้วผู้ชายส่วนใหญ่ก็หลงเชื่อเสียด้วย เพราะเห็นหน้าอ่อนๆแบบนี้ ใครจะคิดล่ะคะว่า จะโกหกได้หน้าตาย ถึงยายฟ้าจะไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่เดือนก็รัก และเอ็นดูเหมือนน้องในไส้มาตลอด สงสารว่าไม่มีพ่อแม่ แต่บางที...ยายฟ้าก็ทำเกินไปจริงๆ
เหมวันต์หน้าเผือดซีดจนแทบไม่มีสีเลือด
เอาล่ะ ฟ้า เรากลับบ้านกันเถอะนะ คุณแม่ยกโทษให้เราเรื่องที่เราไปให้ท่าพี่ภัทแล้วล่ะ คุณแม่เองก็เห็นใจ เพราะเราเป็นเด็กมีปมด้อย ถึงได้ต้องทำแบบนี้ เดือนไฉไลหันมาพูดจาเหมือนปลอบโยนน้องสาวผู้น่าสงสารที่พิการทางจิต
ฟ้ารุ่งพูดไม่ออก เธออยากจะบอกว่าเดือนไฉไลโกหก
เธอมองภัทรพล แต่เขาเองก็ไม่รู้จะช่วยเธออย่างไร
เหมวันต์เห็นเธอมองชายหนุ่ม ก็เข้าใจว่าที่เดือนไฉไลพูดมานั้น คงจะเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง
เดือนไฉไลยังจับแขนของฟ้ารุ่ง ทำเหมือนจะพากลับบ้านอยู่เดี๋ยวนั้น
ไม่จริงนะคะ คุณเหมวันต์ ฟ้ารุ่งรีบบอกเขา
แน่ะ ยังจะเอาอีกเหรอ? เดือนไฉไลเอ็ด
เธอแอบหยิกเนื้อหญิงสาวโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น
ฟ้ารุ่งเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง
กลับกันเถอะ ฟ้า ภัทรพลจำต้องพูดในที่สุด เพราะเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คงจะไม่มีทางแก้ไขได้
แต่...
ภัทรพลหันมามองเหมวันต์
ผมต้องขอโทษแทนน้องสาวผมด้วยครับ ยายฟ้าแกมีปัญหาทางด้านจิตใจนิดหน่อย แกหนีออกจากบ้านตั้งแต่อาทิตย์ก่อน พวกผมเองก็ตามหาแทบตาย แต่นึกไม่ถึงเลยว่า แกจะมาอยู่กับคุณแบบนี้
เหมวันต์จ้องหน้าเขาโดยพูดอะไรไม่ออก
เขาไม่เคยรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต
รักแรกของเขาได้จบลงไปแล้ว
ครับ ผมเข้าใจ เชิญคุณพาเธอไปเถอะ เหมวันต์พูด
คุณเหมวันต์ ฟ้ารุ่งแทบไม่อยากเชื่อ
ลาก่อน ฟ้ารุ่ง
เขาหันหลังให้เธอ แล้วก็รีบเดินดุ่มจากไป
คุณเหมวันต์! ฟ้ารุ่งเรียกเขา น้ำตาคลอไม่รู้ตัว
กลับได้แล้ว นังฟ้า เดือนไฉไลเปลี่ยนเป็นเสียงเข่นเขี้ยว
พี่ภัท? ฟ้ารุ่งหันไปทางเขา
ภัทรพลส่ายหน้า
เรากลับกันเถอะ ไหนๆก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วนี่
ฟ้ารุ่งได้แต่อ้ำอึ้ง
เดือนไฉไลทั้งลากทั้งจูงหญิงสาวกลับไปขึ้นรถ โดยมีภัทรพลตามไปติดๆ
เหมวันต์ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากลับมาถึงบ้านตอนไหน แต่ความรู้สึกของเขายังเลื่อนลอยอยู่ ตั้งแต่ผละตัวออกมาจากงานเต้นรำ
ฟ้ารุ่งไม่อยู่แล้ว เธอกลับไปแล้ว และคงจะไม่มีวันกลับมาอีก
หัวใจของเขาเหมือนจะแหลกสลายไปด้วย
เขาเคยคิดว่า พอเสร็จงานเต้นรำแล้ว เขาจะลองขอเธอแต่งงานดู
เขาคิดว่าเธอต้องไม่ปฏิเสธ เขาเชื่อมาตลอดว่าเธอเองก็ใจตรงกับเขา
แต่ทว่าทุกอย่างเป็นแค่คำโกหกพกลม เธอเป็นแค่เด็กสาวเสียสติที่ชอบปั่นหัวผู้ชายโง่ๆอย่างเขาเล่นเท่านั้น
ไม่น่าเชื่อเลยว่า ฟ้ารุ่งจะเป็นคนแบบนี้เอง
ระเด่นเห็นเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางแลดูแปลกๆก็นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
เป็นอะไรไปหรือครับ? คุณเหมวันต์ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ?
ระเด่น ทุกอย่างจบลงแล้ว ความรักของฉันได้จบลงไปแล้ว ฟ้ารุ่งจะไม่มาเป็นภรรยาของฉันอีกแล้ว
ระเด่นได้แต่ขมวดคิ้ว
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เธอหลอกฉัน เธอไม่ใช่คนตัวคนเดียว เธอยังมีพี่น้องอยู่ ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโกหกเท่านั้น เธอแค่ต้องการจะหลอกผู้ชายโง่ๆอย่างฉันเท่านั้น
เหมวันต์เสียใจจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา
คุณเหม คุณรักเธอมากใช่ไหมครับ? ระเด่นถาม
ชายหนุ่มพยักหน้า
ใช่ ฉันรักเธอมากเหลือเกิน แต่มันก็ไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่พบฟ้ารุ่งอีก ทุกอย่างจบสิ้นลงไปแล้ว
ระเด่นได้แต่นิ่งเงียบ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรอีก
แก...ทำไมถึงได้ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ชาติชายโมโหลูกสาวคนโตของเขาจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด
แต่เดือนไฉไลกลับไม่มีทีท่าสำนึกเสียใจด้วยซ้ำ
ทำไมเดือนจะทำไม่ได้? ก็เดือนไม่ต้องการเห็นแม่นี่มันมาทำหน้าระรื่นใส่เดือนทีหลัง เดือนไม่อยากจะให้มันได้ดีไปกว่าเดือน อย่างมันน่ะเหรอจะได้กับผู้ชายดีๆอย่างงั้น ให้ตาย เดือนก็ไม่ยอมหรอก เดือนไฉไลพูดอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก
แกก็เลยทำลายแผนฉันพังพินาศ ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์วางแผนไว้แทบตาย แต่แกกลับทำลายทุกอย่างลงไป เพียงเพราะความอิจฉาตาร้อนของแกเอง ชาติชายอยากจะบีบคอลูกสาวเหลือเกินนัก
วางใจเถอะค่ะ คุณพ่อ เมื่อเดือนเรียนผูก เดือนก็ต้องแก้ได้ เดือนไฉไลพูดอย่างมั่นใจมาก
เธอยังคิดว่าจะมีทางแก้ได้อีกงั้นเหรอ? ภัทรพลอดพูดขึ้นมาไม่ได้
เดือนไฉไลยิ้ม
ก็ไม่เห็นยากเลย ถ้าเดือนกลายเป็นคนที่ได้แต่งงานกับคุณเหมวันต์ พวกคุณพ่อก็จะได้สูตรยาเองเหมือนกันแหละ
ทุกคนทำท่าชะงัก เพราะไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้
จริงด้วย ที่ยายเดือนพูดมานั่น ก็เข้าท่าเหมือนกันนะคะคุณ ดาราเองก็รีบพูดกับสามีอย่างเอาใจ
ชาติชายขมวดคิ้ว ด้วยไม่แน่ใจว่าจะเป็นไปได้
จะทำได้เร้อ ภัทรพลไม่เชื่อน้ำยา
พี่ภัทหมายความว่าไง? จะหาว่าเดือนไม่มีปัญญาทำได้ ขณะที่นังฟ้าทำได้งั้นเหรอ? เดือนมีตรงไหนที่สู้นังนั่นไม่ได้กัน เดือนเองก็ยังสาวและสวยไม่แพ้มันเหมือนกันแหละ เดือนไฉไลพูดอย่างทะนงตนยิ่งนัก
เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่ฉันหมายถึงว่า เธอจะมีปัญญาทำให้เขาเชื่อใจเธอได้จริงเหรอ? คนที่มีจิตใจอัปลักษณ์อย่างเธอน่ะนะ ภัทรพลพูดดูถูก
เดือนไฉไลร้องกรี๊ด
ตาภัท! ดาราเอ็ดลูกชาย
คุณแม่ ดูพี่ภัทพูดซี กล้าทำร้ายจิตใจน้องสาวได้ลงคอ เพราะนังฟ้าคนเดียว คงจะหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น
โอ๋ ลูก อย่าร้องไห้เลยนะ ลูกเดือนคนสวย แม่เองก็เห็นด้วย ลูกแม่ทั้งสาวทั้งสวย ไม่แพ้นังฟ้ารุ่งเลยสักนิด ลูกของแม่ทุกคนจะต้องได้ดีกว่านังฟ้ารุ่งเป็นสิบๆเท่า ดาราพูดปลอบ
เดือนไฉไลจึงค่อยคลายความโศกเศร้าลงได้
ภัทรพลเห็นแล้วส่ายหน้า สารรูปแบบนี้จะให้ไปตามจับเหมวันต์ คงได้เรื่องตายล่ะ
ชาติชายเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรอีก งานนี้พังไม่เป็นท่าไปเลย แล้วแบบนี้เขาจะยังมีทางได้สูตรยาอีกหรือเนี่ย
ฟ้ารุ่งกำลังนั่งเหม่ออยู่บนเตียง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเหมือนกับผ่านมานานมากแล้ว ทั้งๆที่มันเพิ่งผ่านไปเดี๋ยวเดียวเอง
ป่านนี้เหมวันต์คงจะโกรธเกลียดเธอ จนแทบไม่อยากจะเห็นหน้าอีก ถึงเธอจะพูดแก้ตัวอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์
ไม่รู้เหมือนกันว่า เธอเป็นฝ่ายไปหลงรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งเกิดเรื่องนี้ขึ้น เธอถึงเพิ่งจะมารู้สึกตัว
ชาตินี้เธอคงจะไม่มีวันพบกับเขาอีกแล้ว และเขาเองก็คงไม่อยากจะพบเธออีกด้วย
ฟ้ารุ่งได้แต่หักห้ามใจ เธอคิดว่าเธอควรจะตัดใจและลืมเรื่องของเหมวันต์ไปดีกว่า เพราะเธอกับเขาจะไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว
หญิงสาวกำลังคิดว่าจะเข้านอนเสียที เมื่อจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ
ฟ้ารุ่งเดินไปเปิดประตู พบว่าเป็นภัทรพล
มีอะไรหรือคะ พี่ภัท? ฟ้ารุ่งถาม
ขอพี่เข้าไปก่อนเถอะ ไม่อยากให้ใครได้ยิน
ฟ้ารุ่งเข้าใจ จึงยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามา
ภัทรพลปิดประตู
มีอะไรคะ? ฟ้ารุ่งถามซ้ำ
เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด พี่ต้องขอโทษด้วย พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอ แต่คุณพ่ออยากจะได้สูตรยาอมตะมาก พี่ก็เลยคิดแผนนี้ขึ้นมา ไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำให้เธอเดือดร้อนเลย
ช่างมันเถอค่ะ เรื่องมันจบลงไปแล้ว ฟ้ารุ่งอยากลืมเรื่องนี้ให้หมด
แต่พี่ก็ดีใจนะ ที่เธอกลับมาอยู่กับพวกเราได้ ถึงจะน่าโมโหยายเดือนก็เถอะ ภัทรพลพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงใจ
ฟ้ารุ่งยิ้ม ถึงจะไม่ค่อยสดใสนักก็ตาม
แต่ฟ้ากำลังคิดว่าจะกลับไปลอนดอนในเร็วๆวันนี้ เธอบอกให้เขาทราบ
ทำไมล่ะ? ภัทรพลถาม
ฟ้าคิดว่า ฟ้ากลับไปดีกว่าค่ะ เพื่อความสงบสุข บ้านนี้ไม่มีใครต้อนรับฟ้า เธอพูดเสียงเศร้า
ไม่หรอกฟ้า อย่างน้อยก็ยังมีพี่กับคุณพ่อ ที่เห็นเธอเป็นญาติสนิทจริงๆของเรานะ ภัทรพลบอกเธอ
ฟ้ารุ่งยิ้ม
ฟ้าทราบค่ะ ฟ้าเองก็ซึ้งใจมาก และคิดว่าพี่ภัทเป็นพี่ชายแท้ๆ คุณลุงก็เหมือนกับเป็นพ่อบังเกิดเกล้า
ภัทรพลอึ้งไปเล็กน้อย
แต่จริงๆแล้ว พี่ไม่ได้คิดกับฟ้าเป็นน้อง พี่รักฟ้านะ
ฟ้ารุ่งได้แต่จ้องหน้าเขา
ชายหนุ่มยื่นมือมาจับมือเธอไว้
ยังพอมีอีกทางนะ เพียงแต่ฟ้าตกลงแต่งงานกับพี่ ฟ้าก็จะสามารถอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปได้ จะไม่มีใครกล้าว่าฟ้าอีก
ฟ้ารุ่งอึกอัก
พี่ภัท...
ฟ้ายังไม่ต้องตอบพี่ตอนนี้ก็ได้ ค่อยๆคิดดู พี่อยากจะให้ฟ้าอยู่กับพี่ที่นี่ ไม่อยากให้ไปไหนอีก
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้า เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ขอโทษด้วยนะคะ พี่ภัท แต่ฟ้าคงจะให้คำตอบกับพี่ไม่ได้
ภัทรพลถอนใจ
เอาเถอะ พี่เข้าใจดี งั้นพี่ไปก่อนล่ะ ฟ้าเองก็ทำใจให้สบายนะ ลืมเรื่องบ้าๆพวกนี้เสียให้หมด
หญิงสาวพยักหน้า
เธอรอจนภัทรพลออกไปแล้ว จึงค่อยปิดประตู
หญิงสาวยืนนิ่ง คิดถึงผู้ชายอีกคน
ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้
คุณเหมวันต์ครับ มีคนมาขอเข้าพบ ระเด่นมารายงานให้ทราบด้วยท่าทางเคร่งขรึม
เหมวันต์เงยหน้าขึ้นมองเขา
ใคร?
ไม่ทราบครับ แต่เป็นผู้หญิง บอกว่าถ้าคุณเหมออกไปพบเธอ ก็จะทราบเอง
เหมวันต์นิ่ง
หรือจะเป็นฟ้ารุ่ง
เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะไป
เหมวันต์ลุกขึ้น พยายามจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่
จากนั้นเขาไปดูกระจก เห็นผมยุ่งก็หยิบหวีออกมาสางให้เรียบร้อย
เสร็จแล้วจึงออกจากห้อง เดินไปตามทางเดิน
คนที่รอเขาอยู่กลับไม่ใช่ฟ้ารุ่ง
คุณ...
เดือนไฉไลลุกขึ้นยิ้มหวานให้กับเขา
เดือนไฉไลค่ะ เธอยื่นมือให้กับเขา
เหมวันต์มองมือ ก่อนจะยื่นมือไปจับเบาๆ
แต่เดือนไฉไลกุมมือของเขาไว้
เดือนมาหาคุณ ก็เพราะเรื่องยายฟ้าแหละค่ะ
ฟ้ารุ่ง! เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือครับ?
เห็นท่าทางดูจะตกใจของเขา เดือนไฉไลก็นึกเดือดดาลขึ้นมาทันที
คุณนี่...ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวฉันจริงนะ ทั้งๆที่คุณก็โดนหลอกขนาดนั้นแล้วแท้ๆ
เหมวันต์ไม่พูด
แล้ว...คุณอยากจะมาพูดอะไรเกี่ยวกับฟ้ารุ่งงั้นเหรอ?
เดือนแค่อยากจะมาขอขมาแทนน้องสาวของเดือนน่ะซีคะ แล้วเดือนก็อยากจะมาชวนคุณออกไปหาอะไรทานด้วยกัน ไปนะคะ คนดี
เธอขยับเข้ามากอดแขนเขาไว้ ใช้มือไต่ไปตามปกเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างรัญจวนอยู่
ตั้งแต่ที่เดือนได้เห็นคุณครั้งแรก เดือนก็มีความรู้สึกที่พิเศษกับคุณแล้ว เดือนอยากจะให้คุณลืมเรื่องยายฟ้า แล้วลองหันมามองเดือนบ้าง เดือนเองก็สวยไม่แพ้ยายฟ้าหรอกนะคะ
เหมวันต์นิ่ง
เดือนไฉไลแหงนหน้า นัยน์ตาดูเคลิ้มฝัน เหมือนกับจะบอกว่า เขาอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
เหมวันต์ดันตัวเธอออกห่าง
ขอโทษด้วย คุณเดือนไฉไล แต่เวลานี้ผมไม่มีอารมณ์แบบนั้น
เพราะฟ้ารุ่งงั้นเหรอ? เดือนไฉไลทำเสียงเยาะหน่อยๆ แต่เดือนว่าคุณรีบๆลืมฟ้ารุ่งไปดีกว่า อีกไม่นานแม่นั่นก็จะต้องไปจากชีวิตของพวกเราอยู่แล้ว
หมายความว่ายังไง? เหมวันต์หันกลับมาถาม
เร็วๆนี้ฟ้ารุ่งจะกลับลอนดอน เมื่อถึงตอนนั้น พวกคุณก็จะไม่มีวันได้พบกันอีก
ลอนดอน? ฟ้ารุ่งไม่ได้อยู่กับพวกคุณงั้นเหรอ?
จะให้มันอยู่ทำงามหน้าจนเสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์สกุลก่อนงั้นเหรอ? เกิดมันท้องไม่มีพ่อขึ้นมา พวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน
เหมวันต์หน้าซีด เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น
ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะขอรับเป็นพ่อของเด็กเอง
เดือนไฉไลโกรธจนหน้าออกสี
จะบ้ารึไง? ทั้งๆที่เด็กไม่ใช่ลูกของคุณ คุณก็ยังคิดจะรับเป็นพ่อได้อีก นี่คุณรักมันมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?
ครับ ผมรักฟ้ารุ่ง
เดือนไฉไลร้องกรี๊ด
เหมวันต์เห็นเช่นนั้น ก็ไม่อยากเอาตัวไปยุ่งด้วย เขารีบเดินหนีจากมาโดยเร็ว
เดือนไฉไลกลับมาอาละวาดแทบบ้านแตก พอเธอเจอฟ้ารุ่ง ก็รี่เข้าทำร้าย ทั้งทุบตีและยังใช้เล็บจิกข่วน
พี่เดือน อย่าค่ะ ฟ้าเจ็บ ฟ้ารุ่งบอกด้วยความเจ็บ
แกเจ็บงั้นเหรอ? แต่ฉันเจ็บกว่าแกอีก แกมันมีอะไรที่วิเศษกว่าฉันนักรึไง? คุณเหมวันต์ถึงไม่ยอมหันมามองฉัน
เดือน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ภัทรพลรีบเข้ามาห้าม
ปล่อย! ฉันจะฆ่ามัน! ฉันจะฆ่ามัน!
ฟ้ารุ่งถอยหลังออกมาด้วยท่าทางดูหวาดกลัวเดือนไฉไลมาก เธอไม่เคยเห็นหญิงสาวดูน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
กลับไปที่ห้อง ฟ้ารุ่ง! ภัทรพลสั่งเธอ
ฟ้ารุ่งเข้าใจ จึงรีบกลับไปที่ห้องของตัวเอง เธอรีบล็อกประตู เพราะกลัวภัทรพลจะเอาเดือนไฉไลไม่อยู่ ตามขึ้นมาตบตีเธอถึงในห้อง
เธอตัวสั่นเยือกไปหมด คิดไม่ถึงว่าเดือนไฉไลจะเป็นเอามาก
ไม่รู้ว่าเหมวันต์ไปพูดอะไร ถึงทำให้เดือนไฉไลคุ้มคลั่งได้ถึงขนาดนี้
หญิงสาวคิดว่าเธอคงจะอยู่บ้านนี้ได้อีกไม่นาน ในเมื่อเดือนไฉไลแสดงความเกลียดชังเธอถึงขนาดนี้แล้ว
ชาติชายทำหน้าเคร่งขรึม หลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากลูกชาย
ยายเดือนเสียสติไปแล้วฮะ คุณพ่อ ถึงกับทุบตีฟ้ารุ่งเป็นการใหญ่ ไม่รู้ว่านายเหมวันต์ไปพูดอะไรไว้ ถึงทำให้กลายเป็นไปได้ขนาดนี้ ท่าทางจะไม่ใช่เล็กๆแล้วนะฮะ
แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง? ชาติชายย้อนถาม เขาเองก็รู้สึกจนปัญญา สูตรยาก็ไม่ได้ แถมคนในบ้านก็ยังมาทะเลาะเบาะแว้งกันเองอีก
ยายเดือนทำเสียเรื่องหมดเลย ทั้งๆที่ตอนแรกก็กำลังไปได้สวยแท้ๆ แต่แบบนี้แสดงให้เห็นชัดเลยว่า นายเหมวันต์คงจะหลงรักยายฟ้าหัวปรักหัวปรำจนไม่สนใจผู้หญิงอื่น หรืออีกทียายเดือนมันไม่เป็นสับปะรดเอง
ขอให้เป็นอย่างแรกเถอะ เพราะแบบนั้นเราอาจจะยังมีหวังได้สูตรยาก็ได้ ชาติชายพูด
ภัทรพลนิ่ง
ภัท แกลองมาช่วยฉันคิดหน่อยซิ พอจะมีวิธีไหนบ้างไหม? ที่จะทำให้นายเหมวันต์กับยายฟ้าคืนดีกันได้อีกครั้ง
ภัทรพลส่ายหน้า
ยากฮะ ก็ยายเดือนเล่นไปพูดเสียขนาดนั้น ป่านนี้นายเหมวันต์คงจะเข้าใจผิดเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว แถมเราจะไปพูดแก้ตัวก็ไม่ได้ จะให้บอกว่า เราเป็นคนส่งยายฟ้าให้ไปหลอกมันเองงั้นเหรอ
ชาติชายอยากจะบ้า
ไม่มีวิธีเลยหรือไง? พ่อยังอยากจะได้สูตรยาจริงๆนะ
ภัทรพลอึกอัก
ก็ไม่ถึงกับไม่มีเลย ถ้าใครสักคนจะยอมเป็นฝ่ายเดินมาก่อนครึ่งทาง ผมจะลองไปคุยกับนายเหมวันต์ดูสักครั้ง แต่ก็ยังรับรองไม่ได้นะฮะ ว่าหมอนั่นจะยอมฟังที่ผมพูดแค่ไหน ส่วนคุณพ่อเองก็ต้องไปเกลี้ยกล่อมยายฟ้าด้วย ไม่ใครคนใดคนหนึ่งต้องยอมเป็นฝ่ายมางอนง้อก่อน
เข้าใจล่ะ พ่อจะพยายามเต็มที่ ชาติชายพูดด้วยเสียงฟังขึงขัง แสดงให้เห็นว่าเขาอยากจะได้สูตรยามากจริงๆ
ภัทรพลเข้าใจอย่างชัดเจน เขาจึงรีบออกจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน
ชาติชายเดินตามหาฟ้ารุ่งทั่วบ้าน จนพบเธอกำลังนั่งใจลอยอยู่ที่ม้านั่งบนศาลา
ฟ้ารุ่ง ชายกลางคนเอ่ยชื่อเธอ
ฟ้ารุ่งรู้สึกตัว ก็รีบลุกขึ้นยืน
คุณลุง
ชาติชายเดินเข้ามานั่งลงที่ม้านั่งใกล้กัน
นั่งสิ เขาบอกให้เธอนั่งลง
ฟ้ารุ่งจึงนั่งลงเพื่อรอฟังว่าชาติชายมีอะไรจะสั่งเธออีก
ฟ้า ลุงขอโทษหนูด้วยนะ ที่เคยหลอกให้ตกใจ จริงๆลุงไม่ได้ป่วยเป็นอะไร
ฟ้ารุ่งยิ้มน้อยๆ ไม่แสดงว่าโกรธเขา
ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าทราบว่าคุณลุงไม่ได้เจตนาร้ายกับฟ้า
ชาติชายทำหน้าละอายใจอยู่ไม่น้อย
แต่ที่ลุงทำไปทั้งหมด ก็เพราะลุงอยากจะได้สูตรยานั่น ลุงอายุก็มากแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ลุงคงจะกลายเป็นคนแก่ที่ไร้เรี่ยวแรงสักวัน และสุดท้ายก็ต้องตายไป
ฟ้ารุ่งมองหน้าเขา
คุณลุงกลัวต้องแก่ตายหรือคะ? แต่คนเราทุกคนเกิดมาก็ต้องแก่ตายสักวันอยู่แล้ว
แล้วฟ้าอยากเห็นลุงเป็นแบบนั้นเหรอ?
ฟ้ารุ่งอึกอัก
ฟ้าเองก็อยากจะเห็นคุณลุงแข็งแรง และอยู่กับเราไปนานๆ แต่...
ฟ้า ลุงขอร้องล่ะ ช่วยลุงด้วยเถอะ มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่พอจะช่วยลุงได้
ฟ้ารุ่งส่ายหน้า
ฟ้าคงจะช่วยคุณลุงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ตอนนี้คุณเหมวันต์เขาเข้าใจฟ้าผิดไปแล้ว เขาคงไม่มีวันยกโทษให้ฟ้าแน่ แต่ถึงยังไงเรื่องที่ฟ้าคิดจะไปหลอกเขา นั่นก็เป็นเรื่องจริง
ชาติชายรู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก
เพราะนังลูกสาวตัวดีของลุงแท้ๆ ทำเอาแผนการของลุงพังพินาศหมดเลย
ฟ้ารุ่งไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก
คุณลุงคะ ฟ้าคิดว่าอาทิตย์หน้าฟ้าก็จะกลับลอนดอน
ชาติชายมองหน้าเธอ
ฟ้าจะไปจริงๆเหรอ?
หญิงสาวพยักหน้า
ฟ้าคิดดูดีแล้ว ฟ้าไม่สมควรอยู่ที่นี่ ฟ้ามีแต่จะทำให้คุณลุงปวดหัวเปล่าๆ
ชาติชายถอนใจ เข้าใจที่หญิงสาวพูดเป็นอย่างดี
ที่จริง...ลุงรักฟ้าเหมือนกับลูกแท้ๆ ถึงฟ้าจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกับลุงก็ตาม ชาติชายบอกกับเธอเสียงขรึม
ขอบคุณค่ะ ฟ้าเองก็รักคุณลุง
ฟ้ารุ่งเข้าไปคุกเข่า และก้มลงกราบเขาบนตัก
ชาติชายใช้มือของตนลูบไล้ศีรษะของเธอ
ลุงอยากจะให้ฟ้าอยู่ที่นี่ต่อไป แต่ก็เห็นอยู่แล้วว่า ฟ้าอยู่ที่นี่ไม่มีความสุข นอกจากลุงกับเจ้าภัทแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีใครอยากให้ฟ้าอยู่ที่นี่ ลุงก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน จึงได้แต่ปล่อยให้ฟ้าไป เพราะคิดว่าฟ้าคงจะสบายใจกว่า โบราณว่าคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก
ฟ้ารุ่งเข้าใจความหมายของเขา
แต่จำไว้ให้ดีนะ ไม่ว่าฟ้าจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม แต่ว่าที่นี่ก็คือบ้านที่แท้จริงของฟ้านะ ชาติชายบอกเธอ
ฟ้ารุ่งพยักหน้า เธอเองก็คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ
home ย้อนกลับ อ่านหน้าต่อไป
|