นวนิยาย

หน้า 1 2 3 4 6 7 8 9 10 11

“คนสวมชุดสีแดงน่ะหรือครับ?” กรรชัยถาม เพราะคิดว่าเขาคงสนใจเธอคนนั้นมากกว่า

“ไม่ใช่ คนที่ใส่ชุดสีน้ำตาล”

กรรชัยแทบไม่กระพริบตา

“นายภูสนใจหรือครับ? แต่ผมว่าหน้าตาก็ดูงั้นๆ ถ้าให้มาเป็นคุณผู้หญิง ผมเกรงว่า...”

“ฉันไม่ต้องการสาวสวยไฮโซอะไรทั้งนั้น ถ้าจะแต่งงานใหม่ ฉันอยากได้คนที่ดูธรรมดาๆมากกว่า” ภูสันต์ตอบ

กรรชัยอึ้งไป เขาคิดว่าภูสันต์คงยังฝังใจเรื่องกมลชนกอยู่ไม่หาย ผู้หญิงที่เขาแนะนำมาก็ดูสวยสง่าเหมือนนางพญา จะว่าไปก็คล้ายๆกับกมลชนกอยู่

ภูสันต์คงจะเข็ดที่มาแต่งงานกับผู้หญิงสวยบาดตา จึงคิดจะแต่งงานกับผู้หญิงหน้าตาชืดๆดูไม่ค่อยมีสง่าราศี

“ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ เพราะว่าไม่ได้ตรวจสอบ” กรรชัยจำต้องตอบ

“ทำไมถึงไม่ตรวจสอบ?” ภูสันต์ถาม

“ก็ผมเห็นว่าเธอคนนี้หน้าตาไม่ค่อยสวย ดูไม่เหมาะสมกับนายภูเลย ผมว่านายภูคิดดูใหม่ดีกว่า” กรรชัยบอก

“เรื่องนั้น...ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง” พูดแล้ว ภูสันต์ก็เดินตรงไปยังกลุ่มของสามสาวโดยไม่รอช้า

“สวัสดีครับ” เขากล่าวทักทายพวกเธอ

“สวัสดีค่ะ คุณภูสันต์” ผู้หญิงในชุดสีแดงรีบตอบ

“ผมขอทราบชื่อทั้งสามคนได้ไหมครับ?” ภูสันต์ถาม

หญิงสาวทั้งสามคนต่างมองหน้ากันเอง

“ฉันชื่อวิชุดาค่ะ ส่วนคนนี้เพื่อนของฉัน มนสิกานต์กับน้องสาว...มัลลิกา”

“อ้อ พวกคุณเป็นพี่น้องกันหรือครับ? แต่หน้าตาดูไม่เห็นเหมือนกันเลย” ภูสันต์หันไปพูดกับสองพี่น้อง

มนสิกานต์เลิกคิ้ว

“คงจะอย่างงั้น” เธอตอบเสียงเฉยๆ

ภูสันต์หันไปมองหน้าเธอตรงๆ เพราะซุ่มเสียงรู้สึกว่า เธอจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่

“ทำไมตอบอย่างงั้นล่ะครับ? ไม่รู้สึกฟังเย็นชาไปหน่อยหรือ?” เขาทำท่าท้วงติง

“แล้วจะให้ตอบว่ายังไงคะ? ตอบว่าเพราะเราเป็นพี่น้องคนละพ่อ แม่ของฉันมีชู้ คุณถึงจะพอใจงั้นหรือคะ?”

ภูสันต์หน้าบึ้งไปถนัด

“ผมขอตัวก่อนครับ”

จากนั้นก็รีบแยกตัวจากไป

“มนสิกานต์ เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ” วิชุดาพูดอย่างเสียดายมากทีเดียว

เหล่าผู้หญิงช่างนินทาเห็นเช่นนั้นก็รีบรวมหัวกันเพื่อจับกลุ่มนินทาต่อ

วรงค์เหลือบมองหน้ากมลชนก เธอมีอาการหน้าซีด ดูคล้ายจะเป็นลมอยู่

ภูสันต์เดินกลับมาหากรรชัย

“ว่าไงครับ? นายภู” กรรชัยรีบถามเขา และพยายามสังเกตสีหน้า พบว่าอีกฝ่ายตีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคน

“ไม่รู้ใครปากมาก เอาเรื่องของฉันคาบไปบอกแม่นี่กันแน่”

“เรื่องอะไรครับ?” กรรชัยดูงงไป

“ก็เรื่องที่เมียฉันมีชู้น่ะสิ แม่นี่ก็เลยถือโอกาสแกล้งล้อเลียนฉัน”

กรรชัยดูพูดไม่ออก

“เข้าใจผิดหรือเปล่าครับ?” กรรชัยยังไม่อยากคิดว่าจะเป็นเช่นนั้น

“นายสืบเรื่องของเธอมามากล่ะซี คงรู้ใช่ไหมว่าแม่ของแม่นั่นยังอยู่หรือตายไปแล้ว” ภูสันต์ถาม

“ครับ ก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่เห็นว่าตอนนี้ไปบวชชีพราหมณ์ ถือศีลกินเจ จำอยู่ที่วัดไหนก็ไม่แน่ใจ”

“นั่นปะไร งั้นก็ไม่ผิดแล้ว แม่นั่นคงตั้งใจแขวะฉันจริงๆ”

กรรชัยมองเขาอย่างเห็นใจอยู่

“เดี๋ยวฉันจะไปดูลูกหนูเสียหน่อย ป่านนี้จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ แกเฝ้าดูอยู่ทางนี้ไปแล้วกัน” ภูสันต์บอกเขา

กรรชัยจึงไม่ว่าอะไร ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ภูริศากำลังขว้างปาข้าวของในห้องแทบกระจุย เท่าที่มือเล็กๆของเธอจะทำได้ สานนท์กับสุวัฒน์ได้แต่ยืนมองดูเฉยๆ โดยไม่คิดจะห้ามปราม

ภูสันต์เปิดประตูเข้ามา ก็เจอตุ๊กตาตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่ ก็รีบใช้สองมือรับไว้ได้ทัน

“ลูกหนู เป็นอะไรไปเหรอ?” ภูสันต์เข้ามาพูดเอาใจ

ภูริศาทำหน้าเมินใส่เขา

ภูสันต์จึงหันไปพยักหน้าให้สองพี่น้อง ทั้งสองคนจึงได้รีบออกจากห้องไป

“ลูกหนูโกรธพ่อเหรอ?” ภูสันต์ถาม

“ยังจะถามอีก ลูกหนูเกลียดคุณพ่อแล้ว คุณพ่อแกล้งลูกหนู ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดลูกหนู แต่คุณพ่อกลับขังลูกหนูไว้ แล้วให้ยายสิริมานั่นใส่ชุดของลูกหนูไปออกงานลอยหน้าอวดโฉมคนทั้งเมือง ให้คนอื่นๆเขาได้ชื่นชมกัน ช่วยกันยกย่องออกหน้าออกตา นั่นมันงานเลี้ยงของลูกหนูนะคะ คุณพ่อทำกับลูกหนูแบบนี้ได้ไง คุณพ่อใจร้าย”

“พ่อไม่ได้แกล้งลูกหนู พ่อสาบานได้นะ ว่าที่พ่อทำไปก็เพื่อลูกหนูเท่านั้น” ภูสันต์รีบพูดเพื่อให้เธอยอมเข้าใจ

“เพื่อลูกหนูหรือคะ?” ภูริศาหันมามองเขาอย่างสงสัย

“ใช่จ้ะ” ภูสันต์รีบพูดเร็ว “คืออย่างงี้...ลูกหนูก็รู้ใช่ไหมว่า พ่อออกมาทำงานต่างถิ่นแบบนี้ มันก็ต้องมีคนที่ไม่หวังดีกับพ่ออยู่ ถ้าเขามาเล่นงานพ่อตรงๆ พ่อก็จะยืนหยัดสู้ไปอย่างลูกผู้ชายที่ไม่กลัวตาย แต่ที่พ่อกลัวก็คือ...ศัตรูของพ่อจะหันมาเล่นงานลูก ถ้าเป็นบ้านเรา พ่อยังสามารถปกป้องลูกได้ แต่ที่นี่มันไม่ใช่ถิ่นของเรา ทำอะไรจะต้องระวังรอบคอบไว้ให้มากๆ พ่อไม่อยากจะต้องสูญเสียลูกไปอีกคน พ่อต้องเสียแม่ไปคนนึงแล้ว เหลือแต่ลูกหนูคนเดียวที่เป็นแก้วตาดวงใจ พ่อจึงไม่อยากจะให้ลูกหนูเป็นอะไรไป พ่อถึงต้องใช้สิริมาให้มาเป็นนกต่อ นี่ก็เพื่อปกป้องไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกหนูได้”

ภูริศานิ่วหน้าคิดหนัก เธอยังไม่ค่อยเข้าใจนัก

“เชื่อพ่อเถอะนะ พ่อแค่ใช้สิริมาให้มาเป็นตัวตายตัวแทนลูกหนูต่างหาก ถ้าเกิดมีคนมาจับตัวลูกหนูไป หัวใจพ่อคงแหลกสลาย ลูกหนูคงไม่อยากเห็นพ่อต้องร้องไห้เสียใจใช่ไหม?”

ภูริศาได้ฟังก็รู้สึกเริ่มเข้าใจบิดามากขึ้น

“คุณพ่อพูดจริงๆหรือคะ?” ภูริศาถามให้แน่ใจ

“จริงสิจ้ะ พ่อไม่โกหกลูกหรอก พ่อรักลูกมากที่สุด แล้วจะแกล้งลูกหนูไปทำไม”

“แต่ลูกหนูก็หมดสนุก ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดของลูกหนูเองแท้ๆ”

ภูสันต์ยิ้ม

“งั้น...ถ้าพ่อมีของขวัญมาชดเชยให้ ลูกหนูจะรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”

ภูริศาได้ฟังก็ตาโต

“ของขวัญอะไรคะ?”

ภูสันต์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมายื่นให้เธอ

“โทรศัพท์?” ภูริศางุนงง

“ไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา แต่เป็นรุ่นแบบมือถือนะ ลูกหนูสามารถจะพกพาติดตัวไปไหนก็ได้ พ่ออยากให้ลูกเก็บไว้ เผื่อมีเรื่องอะไร ลูกหนูก็สามารถโทรหาพ่อได้ตลอดเวลา และบางทีพ่อก็อาจเป็นฝ่ายโทรหาลูกหนูเองก็ได้เหมือนกัน”

ภูริศาดีใจมาก เด็กหญิงรีบรับมา

“มีเกมส์ให้เล่นด้วยนะ” ภูสันต์บอกอย่างเอาใจ

แล้วเขาก็เข้ามาช่วยสอนวิธีใช้ให้ สองพ่อลูกต่างก็ขลุกอยู่ด้วยกัน จนลืมเรื่องงานเลี้ยงไปเสียสนิท

วรงค์เห็นภูสันต์ยังไม่ออกมาเสียที เขาคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวก็ได้

“ไปหาลูกกันเถอะ” วรงค์บอก

“แต่คนของคุณภูสันต์ยังอยู่นะคะ” กมลชนกดูจะกลัวมาก เธอรู้ว่าพวกเธอไม่มีทางสู้ภูสันต์ได้

วรงค์มองกรรชัย เห็นเขาคอยๆมองมาอยู่ ก็มีสีหน้าดูไม่ชอบใจยิ่ง

เกศราเองก็เฝ้าอยู่ข้างๆสิริมาโดยไม่ยอมห่าง จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาถามทางไปห้องน้ำ

จังหวะนั้นเอง ก็มีผู้ชายท่าทางเมาคนหนึ่งตรงเข้ามาจับตัวเด็กหญิงไว้ ทำเอาเสียงหวีดร้องดังลั่นไปหมด

“ลูกแม่!” กมลชนกร้องด้วยความตกใจ

วรงค์รีบปราดเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่กรรชัยไวกว่า พุ่งเข้าไปเตะก้านคอคนเมาล้มไปลงนอนหงายหลังตึง

วรงค์กับกมลชนกไม่รอช้า รีบเข้าไปอุ้มลูกสาว

“คืนเด็กมานะ” เกศราเข้าไปยื้อยุดฉุดแขน

“นี่ลูกของฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” กมลชนกสั่ง

“ใครบอกว่าเป็นลูกเธอ” เกศราไม่ยอมแพ้

สิริมาถึงกับร้องไห้จ้าออกมาด้วยความเจ็บ

วรงค์กับกรรชัยก็มีการแลกหมัดกัน เล่นเอาคนในงานพากันงงเต็กไปหมด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ได้แต่เฝ้าดูเหตุการณ์ไปเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครคิดจะทำอะไรทั้งสิ้น ไม่มีการไปแจ้งความด้วย

พรรคพวกของกรรชัยเห็นก็รีบปราดเข้ามาจะช่วย แต่ชายหนุ่มกลับโบกมือห้าม เพราะเขาต้องการจะดวลตัวต่อตัวกับชายคนนี้เอง ไม่ให้ใครมาหัวเราะเอาทีหลังว่าเขาใช้กฎหมู่

เบี้ยวเห็นท่าไม่ดี ก็เลยวิ่งกลับไปในตึก เพื่อไปรายงานให้ภูสันต์รับทราบเรื่องนี้ไว้

ทุกคนยืนดูผลการต่อสู้ครั้งนี้ ก็พบว่าสุดท้ายกรรชัยนั้นท่าทางจะเป็นฝ่ายชนะ เพราะทั้งเตะและถีบอีกฝ่ายลงไปนอนทิ้งโคโล่กับพื้น และเห็นชัดว่ากรรชัยถนัดศิลปะการต่อสู้หลายแขนงทีเดียว

ส่วนเกศราเองก็ตบหน้ากมลชนกอย่างแรง ทำเอาเธอถึงกับเลือดซิบๆที่มุมปาก

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงตวาดดังขึ้นมา

คนอื่นๆหันไปมอง เห็นภูสันต์ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ เขาดูสารรูปทั้งสี่คนด้วยสีหน้าดูแข็งกร้าว

กรรชัยถึงกับยืนนิ่งเงียบ เพราะทราบความผิดของตนเป็นอย่างดี จึงไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น

ภูสันต์เดินเข้ามาในวงล้อม ซึ่งคนอื่นๆก็พร้อมใจกันหลีกทางให้

ชายหนุ่มมองอดีตเพื่อนที่มีอาการสบักสบอมด้วยหน้าเฉยเมยอยู่ กมลชนกเกรงว่าภูสันต์จะทำร้ายสามีของตน จึงรีบเอาตัวมาบังกางกั้นเอาไว้

“พาเข้าไปทำแผล ถ้าหากต้องมีการเย็บบาดแผล ก็ให้เรียกหมอมาด้วย” ภูสันต์บอกกรรชัย

กรรชัยอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับพวกลูกน้องของตน จึงมีคนเข้ามาช่วยกันพยุงตัววรงค์ไป กมลชนกก็รีบตามหลังไปด้วยความเป็นห่วง

ภูสันต์มองสองแม่ลูกที่กอดกันแน่นอยู่ เห็นเด็กหญิงที่กำลังมองเขาอย่างขลาดกลัวก็อดนึกเวทนาไม่ได้

“พาคุณหนูกลับไปที่ห้องสิ” ภูสันต์บอกหญิงสาว

เกศราจึงรีบอุ้มลูกสาวเดินจากไปอีกคน

“แล้วเจ้าหมอนี่ล่ะครับ?” กรรชัยพยักหน้าไปที่ร่างที่ยังนอนหมดสติอยู่บนพื้น

“แค่ให้น้ำไปก็พอ ก็แค่คนเมาเท่านั้นเอง”

ลูกน้องของเขาคนหนึ่งได้ยินก็รีบไปเอาถังน้ำใบหนึ่งมาสาดใส่ร่างนั้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ฟื้นขึ้นมาอย่างงุนงงไปหมด เขาดูจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่รู้ตัวว่าทำอะไร แต่พอทราบเรื่องก็ตกใจมาก ถึงกับขอโทษขอโพยชายหนุ่มเป็นการใหญ่

ภูสันต์บอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นจึงหันมาพูดขอโทษกับทุกคนในงาน และบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว ขอให้ทุกคนร่วมสนุกกันต่อไป

คนอื่นๆที่ดูยังอยากรู้อยากเห็น แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ทำทีเป็นหันมาสนุกรื่นเริงกับงานเลี้ยงครั้งนี้

“มนสิกานต์! เธอจะทำอะไร?” วิชุดาอุทาน ขณะตามหญิงสาวมาที่สวนด้านหลังบ้าน

“ชู่ว์” มนสิกานต์ทำเสียงให้เธอเงียบ

“เธอไม่สงสัยรึไง? ทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยังบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเธออีกด้วย”

วิชุดามุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วยังไง?”

“ฉันก็อยากรู้น่ะซี ตามมาเงียบๆแล้วกัน เผื่อว่าเราจะได้รู้อะไรดีๆบ้าง”

“ย่ะ แม่นักสืบ” วิชุดาค้อน

จากนั้นพวกเธอทั้งสองก็แอบย่องไปใต้หน้าต่างบานหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องทำงานของภูสันต์ สองสาวแอบมองเข้าไป ก็เห็นชายหนุ่มทั้งสองคนเข้าพอดี จึงรีบก้มหน้าหลบ เพราะเกรงจะโดนจับได้ว่าแอบฟังพวกเขา

“จะจัดการยังไงกับไอ้วรงค์ดี นายภู ผมน่ะอยากจะฆ่ามันเต็มทนแล้ว” กรรชัยพูดเสียงแค้นใจอยู่ไม่น้อย

“อย่าเพิ่งหุนหันไป เรื่องนี้ไว้จัดการทีหลัง ปล่อยพวกมันให้มีชีวิตต่อไปก่อน ตอนนี้ฉันห่วงก็แต่เรื่องภาพพจน์ตัวเอง เรื่องดันกลายเป็นแบบนี้ ไม่รู้คนอื่นจะซุบซิบยังไง พอดีพอร้าย... ฉันคงได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อแก๊งค์อันธพาลเอาได้ เลี้ยงลูกน้องแต่ละคน ไม่เบาทั้งนั้น”

กรรชัยมีท่าทางสำนึกเสียใจ

“ขอโทษด้วยครับ” เขาพูดเบาๆ

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจดี เรื่องนี้แกทำได้ดีที่สุดแล้ว คงโทษแกไม่ได้หรอก ว่าแต่เด็กล่ะ เป็นไงบ้าง ท่าทางคงจะตกใจมากซีนะ?” ภูสันต์ถาม

“ครับ แต่เกศราคอยปลอบอยู่ ผมว่าคงไม่เป็นไร”

ภูสันต์ถอนใจ

“เรื่องนี้ฉันผิดเอง ไม่ควรไปดึงเด็กคนนั้นเข้ามายุ่งด้วยเลย สิริมาคงจะขวัญหนีดีฝ่อ ก็เล่นถูกรุมทึ้งแย่งตัวกันแทบเป็นแทบตายแบบนั้น”

“แต่มันก็จำเป็นนี่ครับ ไม่งั้นคนที่ถูกรุมทึ้งก็ต้องกลายเป็นคุณหนูไป ผมว่าแบบนี้ดีแล้วล่ะ คุณหนูเองก็ปลอดภัย ซ้ำไม่มีใครติดใจสงสัย ไอ้วรงค์ก็หลงติดกับเราเข้าจริงๆ มันนึกว่า เด็กนั่นเป็นลูกตัวเอง” กรรชัยพูดอย่างสะใจมาก

“เรื่องนี้อย่าให้ยายหนูรู้เข้าเป็นอันขาด บอกให้ทุกคนปิดปากให้เงียบ ใครขืนพูดมาก ฉันจะเฉาะปากมัน” ภูสันต์พูดเสียงเหี้ยม

“ครับ ผมจะไปบอกทุกคนตามนั้น” แล้วกรรชัยก็ออกไปจากห้อง เพื่อไปสั่งการทุกคน

คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด แต่มีแสงไฟข้างถนนคอยส่องมาตามทาง มนสิกานต์จอดรถริมรั้วห่างออกมาจากบ้านหลังนั้นไปสองหลัง

“เราจะทำจริงๆหรือ มน? แต่คุณภูสันต์คนนี้น่ากลัวจะตายไป ถ้าจับได้ เขาอาจฆ่าเราก็ได้ ฉันว่าเราไปแจ้งความจะดีกว่านะ” วิชุดาบอกเธออย่างหวาดกลัวเป็นอันมาก

“ถึงตอนนั้น...เขาก็คงพาเด็กไปซ่อนที่อื่นแล้วน่ะซี เราต้องรีบไปช่วยเด็กพาส่งคืนพ่อแม่ของเขาให้ปลอดภัยก่อน แล้วเราถึงค่อยแจ้งความจับเขาได้” มนสิกานต์บอกด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นตั้งใจอย่างแรงกล้า

“แต่จริงๆเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเราเลยนะ” วิชุดาพูด

“แต่มันเกี่ยวกับมโนธรรมในใจฉัน เราจะทนดูคนชั่วคอยข่มเหงคนดีต่อหน้าต่อตาได้ยังไง เธอไม่นึกละอายใจต่อพ่อแม่และเด็กคนนั้นรึไง”

วิชุดาอึกอัก เพราะพูดไปเธอเองก็อดเห็นใจพวกเขาไม่ได้เหมือนกัน

“ถ้างั้นก็ตามมา”

หญิงสาวรีบลงจากรถก่อน แล้วก็รีบวิ่งมาที่ริมกำแพงรั้วมองความสูงที่น่ากลัว

“แบบนี้เราคงปีนไม่ได้หรอก” วิชุดาบอก เธอเห็นราวเหล็กแหลม ก็นึกภาพที่มันเสียบทะลุท้องเธอก็เสียวไส้

แต่มนสิกานต์ไม่ยอมแพ้ เธอไปที่ประตูรั้วแทน เธอคิดว่าความสูงแค่นี้คงพอจะปีนข้ามได้

“หลบก่อน มียาม” มนสิกานต์รีบดึงเพื่อนไปหลบด้านหลังเสา และรอให้ยามเดินผ่านไป

จากนั้นเธอก็โยนเชือกขึ้นไป ตะขอเกี่ยวกับส่วนที่อยู่ด้านบนเข้าล็อคพอดิบพอดี เธอจึงปีนข้ามไปก่อน จากนั้นค่อยมาเปิดประตูให้เพื่อนเข้ามาได้

สองสาววิ่งไปหลบตามพุ่มไม้ไปด้วย ดูเหมือนเวรยามไม่ค่อยกวดขันมากเท่าไหร่ จึงไม่มีใครเห็นพวกเธอสักคน

ทั้งสองคนวิ่งมาจนถึงริมระเบียง วิชุดาก็หยุดนิ่งกับที่

“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่า เด็กอยู่ห้องไหน บ้านออกกว้างขนาดนี้” เธอถามเพื่อนอย่างสงสัย

“ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ชั้นสองนะ” มนสิกานต์บอกเธออย่างค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น

“นั่นซีนะ ก็ในหนังไทยน่ะ เวลาผู้ร้ายจับนางเอกมาขังไว้ ก็มักจะให้อยู่ชั้นสองนี่นา” วิชุดาพูดทำตลก

แต่มนสิกานต์ไม่สนใจ เธอรีบหาทางเข้าบ้านให้ได้

สองสาวเห็นหน้าต่างห้องหนึ่งเปิดอยู่ และในห้องก็ไม่มีใครอีกด้วย จึงได้พากันปีนเข้าไป

“ทำไมถึงไม่มีคนเลยล่ะ?” วิชุดารู้สึกแปลกใจมาก

“ก็นี่มันตีสองกว่าแล้ว ทุกคนคงจะเข้านอนหมดแล้วน่ะสิ” มนสิกานต์บอกอย่างเพิ่งนึกได้เช่นกัน

“งั้นก็สบายพวกเราซีนะ แบบนี้ถ้าเรารอดกลับไปได้ล่ะก็ ฉันคงต้องเอาไปคุยอวดคนอื่นหน่อย อย่างน้อยเราก็เคยเข้ามาในรังของพวกแก๊งค์มาเฟีย และยังช่วยเด็กออกมาได้”

มนสิกานต์ยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินเป็นย่องขึ้นบันไดอย่างเงียบกริบที่สุด

วิชุดาคอยตามเธอมา ไม่ให้ห่างสายตา

แต่พอขึ้นมาชั้นสองได้ก็งุนงง เพราะมีห้องอยู่ตั้งหลายห้อง

“แล้วเธอว่าห้องไหนล่ะ? ไม่ใช่ว่าจู่ๆเปิดผั๊วะเข้าไปเจอนายภูสันต์กำลังนอนรอเราอยู่นะ” วิชุดาดูกลัวภูสันต์เป็นอันมาก ยิ่งได้ยินที่เขาพูดถึงเรื่องฆ่าแกง ก็ยิ่งได้คิดว่าเขาเป็นคนน่ากลัวจริงๆ

“ไงๆก็ต้องเปิดเข้าไปดูทีละห้องแหละ แต่พวกเขาหลับอยู่ คงไม่เป็นไรหรอก” มนสิกานต์ตอบ

วิชุดาฟังแล้วก็ชักไม่แน่ใจขึ้นมาเสียแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเธอคิดผิดหรือเปล่าที่เข้ามาในถ้ำเสือแบบนี้

มนสิกานต์เริ่มจากห้องแรกที่อยู่ทางขวา แต่โชคร้ายที่มันเป็นห้องของภูสันต์ เขากำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง ท่าทางจะไม่รู้ตัวว่ามีคนลอบเข้ามาในห้องของเขา

สองสาวรีบปิดประตูเบาที่สุด วิชุดาถึงกับเหงื่อตกทันที เธอชักอยากจะกลับบ้านตอนนี้เสียแล้ว

“ไม่เป็นไร ต่อไปคงไม่โชคร้ายอีกแล้วล่ะ” มนสิกานต์ปลอบ

ทั้งสองคนรีบไปเปิดประตูห้องถัดไป แต่ประตูห้องกลับล็อค

“ต้องเป็นห้องนี้แน่” มนสิกานต์มั่นใจขึ้นมา

“แต่มันล็อคนะ”

“ไม่เป็นไร ฉันแอบเอากุญแจผีของคุณพ่อมาด้วย” พูดแล้วเธอก็ควักกุญแจผีออกมาให้ดู

“นี่พ่อเธอเป็นนายพลหรือเป็นหัวขโมยกันแน่เนี่ย?”

“พูดมากน่า”

แล้วมนสิกานต์ก็เริ่มทำการสะเดากุญแจเข้าไป

แต่คนที่นอนอยู่ในห้องกลับเป็นสองแม่ลูกคู่นั้นเอง

มนสิกานต์จึงปิดประตูลง แล้วไปดูห้องถัดไป

“สงสัยกว่าเราจะหาตัวเจอ คงต้องเปิดกันครบทุกห้องหรือเปล่า” วิชุดาสงสัย

และเป็นดังที่เธอว่า เธอเปิดทุกห้อง จนเหลือห้องสุดท้ายที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของภูสันต์

“เหลืออยู่แค่ห้องนี้ห้องเดียว ถ้าไม่อยู่ เราคงหมดหวังแล้วล่ะ” วิชุดาถอดใจ

มนสิกานต์พยายามสะเดากุญแจห้อง วิชุดายกมือพนมเพื่อให้ถูกห้องเสียที

และพวกเธอก็เปิดเข้าไปเจอเด็กหญิงที่นอนอยู่ ต่างคนก็ยิ้มออกมาให้กัน เพราะคิดว่าต้องใช่ ไม่ผิดตัวแน่

มนสิกานต์เดินไปที่เตียงนอน ส่วนวิชุดาก็รีบปิดประตูก่อน เพราะเกรงจะมีคนมาเห็น

“หนู หนู ตื่นเถอะ น้าจะมาช่วยพาหนูกลับไปหาพ่อแม่แล้ว” มนสิกานต์ปลุกเด็กหญิงบนเตียง

ภูริศาลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นคนแปลกหน้าอยู่ในห้องด้วยกันถึงสองคน

“ไม่ต้องตกใจไปนะ พวกน้าสองคนจะช่วยกันพาหนูหนีออกไปจากที่นี่เอง เราจะพาหนูไปส่งที่บ้านของหนู” มนสิกานต์รีบบอกให้เธอวางใจ

“พวกแกเป็นใคร? เข้ามาทำอะไรในห้องฉัน?” ภูริศาถามเสียงดัง และถอยร่นหนี

“พวกเรามาช่วยหนูนะ” วิชุดาบอกเธออีกครั้ง

“ช่วยบ้าอะไร พวกแกคงจะเป็นหัวขโมยล่ะซี หรือเป็นพวกโจรลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่” พูดแล้วเด็กหญิงก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!” ภูริศาร้องเสียงหลงดังลั่น

มนสิกานต์ตกใจ รีบยกมือปิดปากเธอ แต่ก็โดนเธอกัดมือเขาเต็มๆ

“เจ้าเด็กบ้านี่ คนอุตส่าห์หวังดีมาช่วยนะ รึว่าพวกเราสองคนจะทำคุณบูชาโทษแล้ว” วิชุดาพูด

“พูดบ้าอะไรของพวกแก? ใครขอให้ช่วยอะไรกัน?”

“นี่หนูไม่อยากจะกลับไปหาพ่อแม่ของหนูงั้นเหรอ?” มนสิกานต์แทบไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าจะมาเจอเด็กหญิงตัวเล็กๆที่น่าสงสารเสียอีก กลับกลายเป็นเด็กปากกล้าที่แสนร้ายกาจเข้า

“แกพูดอะไรของแก บ้านฉันอยู่ที่นี่ พ่อของฉันก็อยู่ที่นี่ แล้วจะให้ฉันไปไหนอีก พวกแกนั่นแหละที่จะมาลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่”

สองสาวไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่จู่ๆประตูห้องก็เปิดเข้ามาในทันที

“คุณพ่อ!” ภูริศารีบไปกอดขาของเขา “สองคนนี้เข้ามาจะทำร้ายลูกหนูค่ะ คุณพ่อเรียกตำรวจให้มาจับซีคะ”

“อุ๊ย! ยายเด็กบ้า” วิชุดาทำเสียงปากจี๊ดจ๊าด

คนอื่นๆค่อยตามมาดูหลังจากนั้น มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่

“พวกคุณเข้ามาทำอะไรลับๆล่อๆในบ้านคนอื่น แถมยังเข้ามาในห้องลูกสาวผมอีก” ภูสันต์ถามเสียงฟังกระด้างอยู่

มนสิกานต์ยิ้มอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก

“ลูกสาวงั้นเหรอ? พูดออกมาได้ยังไง เจ้าโจรลักพาเด็ก คอยดูเถอะ ฉันจะต้องเรียกตำรวจมาลากแกเข้าตะรางให้ได้”

home ย้อนกลับ อ่านหน้าต่อไป